Over ons

Na lang zeuren bij mijn ouders (mijn moeder was als de dood voor een grote hond) mocht ik mijn eerste Ries kopen, mits ik hem zelf bij elkaar kon sparen, een Ries kostte destijds f.600,– een hele hap geld voor een meisje van 12 jaar, maar na hard werken en allerlei karweitjes te klaren had ik het geld bij elkaar. Mijn vader, die zijn hele leven dwergschnauzers had gehad, lapte de laatste f.50,– bij, want hij zag die Ries ook wel zitten. En zo kwam de eerste Ries bij ons in huis, Pascal, van de Kennel van de Reinkenhof in Eindhoven. Een schat van een beest (hij hield op latere leeftijd heel wat potentiële toekomstige vriendjes op afstand), maar hij was zo lelijk als de nacht. Ik ging met mijn (inmiddels overleden) vader naar een tentoonstelling want dat leek ons wel wat. De keurmeester gaf hem een G want hij had geen toplijn, geen hoekingen achter en zijn grootste fout was dat hij ongelooflijk gele ogen had, hij leek ‘s nachts wel op een wolf en iedereen was daarom bang voor hem. Ik mocht s avonds van mijn ouders naar mijn getrouwde zusje lopen maar ik moest hem dan wel meenemen want mij kon echt niets overkomen met hem in de buurt. Dat hij mij af en toe de straat over sleurde als hij een hond aan de overkant van de straat zag lopen, heb ik maar niet verteld, bang als ik was dat ik niet meer met hem weg mocht.

Op die bewuste tentoonstelling waar ik dus de teleurstelling van mijn leven kreeg, want voor mij was hij toch de mooiste hond ter wereld, en bovendien mijn beste vriend die altijd zorgde dat ik veilig overal naar toe kon, zagen mijn vader en ik een man lopen met een ongelooflijke mooie reu, hij liep met die hond door de ring en zij vormden een team, dat was in mijn ogen destijds een ongelooflijke verschijning. Die man was Jan Liet van de bekende Kennel van de Noorderenk en wij zeiden tegen elkaar: als er nog ooit een Riesenschnauzer bij ons in huis komt , dan moet hij van die kennel afkomstig zijn.

Toen mijn Pascal op 9-jarige leeftijd kwam te overlijden aan een maagtorsie was de hele familie (ook mijn moeder) daar ondersteboven van. Die hond was alles in de familie.
Wat er ook gebeurde, er moest weer een Ries komen. Ik was inmiddels net op mezelf gaan wonen en had geen geld voor een nieuwe pup. Dus de hele familie (opa, oma, tante, vader) legde geld op tafel en ik kon eindelijk de familie Liet opbellen om te zeggen dat het geld bij elkaar was en dat ik een hond van hen wilde hebben. Helaas hadden zij op dat moment geen nest liggen, doch mevrouw Liet verwees mij naar iemand die een nestje van 2 reutjes had liggen uit hun bloedlijnen. Het ene reutje was verkocht en het andere kreeg ik. Ik spreek nu over Ami en Ajoeri van de Reënhorst, twee reuen die allebei heel veel titels hebben behaald en allebei ongelooflijk dominant van karakter waren. Mijn moeder ging zelfs mee om de pup op te halen (en alsof de moeder, Hester van de Noorderenk het voelde dat mijn moeder als de dood voor haar was, gromde zij mijn moeder zelfs van haar kopje koffie af) maar desondanks werd ook dit de hond van mijn leven. Hij heette Ami doch wij noemden hem Joey en ik was op slag verliefd op hem. Een ongelooflijke grote reu was hij geworden, en na 8 maanden was ook hij die dominante reu die mij beschermde als ik ‘s avonds een brief op de bus ging gooien.

Ik trainde met hem in België en hij werd Internationaal, Nederlands, Belgisch, Duits, Luxemburgs en ook Frans Kampioen en hij behaalde IPO I, II en III. Ook hij was een ongelooflijke vriend van mij en hij heeft mij (zoals al onze Riesen) door moeilijke tijden heen gesleept.

Ik was inmiddels zo verslaafd geraakt aan mijn Ries dat ik de familie Liet belde en op de lijst gezet werd voor een teef, en die kwam, de stammoeder van mijn huidige kennel of Dutch Spirit, Shalou van de Noorderenk, de moeder van mijn innig geliefde Riesen, Gino en Devil.

Ook met Shalou werden heel veel kampioenschappen behaald en tijdens dat showen groeide er een hecht contact met de familie Liet die mij op alle fronten bijstonden, met het trimmen, showen en verzorgen van de honden ( ik had inmiddels ook twee dwergen erbij gekocht). Joey is helaas overleden aan kanker. Net voor het overlijden van Joey had ik Shalou laten dekken door Multi Ch. Assan van de Rois en er werd een nest geboren met een reu daarin waarvan iedereen zei, die moet je houden. Ik had toen totaal geen verstand van kiezen van pups uit het nest en ik vond die reu zelfs lelijk, hij had een ongelooflijk berenhoofd erop zitten. Een vriendin van mij kwam het nest bekijken en vertelde mij: die reu moet je houden, dat wordt een topper. Ik zag dat helemaal niet zitten, een zeer dominante Joey in huis en een reu daarbij en wilde hem helemaal niet houden. Mijn toenmalig vriend en huidige echtgenoot, Bert de With, was er ook kapot van en zei: houden die reu. Nu, die reu heeft veel te verduren gehad want Joey pikte hem dus helemaal niet en Gino moest steeds het onderspit delven. Joey kwam te overlijden en Gino leefde op. Gino of Dutch Spirit leeft al lang niet meer. Hij was een hond met een superkarakter, heel kalm en rustig maar als de nood aan de man kwam, dan was hij er. We hadden inmiddels een dochtertje gekregen en Gino was haar bodyguard. Gino werd bijna 13 jaar.

Met het krijgen van Shalou van de Noorderenk en door met haar ook alles te winnen wat er maar te winnen viel, begon het ons op te vallen hoe slecht het met de Riesenschnauzers in Nederland was gesteld.We begonnen daarom eens rond te kijken in het buitenland en ontdekten dat de beste Riesen op dat moment toch wel in Italië zaten.

Dus togen wij met Shalou naar Italië voor een dekking van Derek Degli Ussari Neri, doch helaas de teef zag de reu niet zo zitten en na veel pogingen ook met KI werden er dus geen pups geboren. Shalou was inmiddels aan haar pensioengerechtigde leeftijd gekomen, ik fok niet met honden die ouder zijn dan 7 jaar.

Dus besloten we vervolgens naar Italië af te reizen met haar dochter Devil of Dutch Spirit. Uit de combinatie Devil x Dojan degli D Ussari Neri (fokker Pancaldi) werd voor mij de eerste combinatie geboren waar ik in zijn totaliteit zeer tevreden over was, het was een zeer homogeen nest en ik behield zelf een teefje Utuighi Negretta of Dutch Spirit, een teefje dat helaas nooit kampioen is geworden omdat er op dat moment teven liepen die net iets beter waren dan zij. Weer een nieuwe uitdaging, dan maar geen kampioen, dat wil niet zeggen dat zij geen kampioenen kan produceren. Het jaar daarop togen wij met Devil wederom naar Italië om deze keer Quacker del Gervasio te gebruiken, waaruit helaas maar 3 pups werden geboren doch eentje ervan, Carlo of Dutch Spirit was een regelrechte topper.

Met Utuighi gingen wij een jaar later naar Ronni del Gervasio en wij kregen een nest met 15 pups. Heel veel werk dus, 15 riesenschnauzerpups en dat in de woonkamer. We hielden een reu genaamd Emir Franko of Dutch Spirit, niet omdat wij weer een reu wilden houden (daar hadden we toen helemaal geen plaats voor) doch vanwege het feit dat die reu zo dominant van karakter was dat wij daar eigenlijk niemand voor konden vinden waarvan wij dachten dat die hem de baas zou kunnen.
Ik dacht, daar komt wel iemand voor doch in de tussentijd gingen wij verhuizen naar een boerderij en de dominante pup werd een zeer dominante reu die dus hier inmiddels onze chef de bewaking was geworden. Hij vrat bij wijze van spreken gewoon iedereen op die zonder onze begeleiding het erf op kwam gelopen terwijl ons dochtertje op zijn rug paardje reed, een echte Schnauzer dus. Franko werd een ongelooflijke mooie reu en wij wilden eens show met hem lopen. Dat ging twee keer goed, hij kreeg 1 en 2 Uitmuntend in de jeugdklasse doch zijn derde show ontmoette hij een Duitse keurmeester die eens wilde kijken op hij wel twee teeltballen had en benaderde hem van achter met nogal grof geweld. Franco draaide zich om en greep hem direct. Einde verhaal, einde show carrière want hij heeft nooit meer normaal in de ring willen lopen zonder te grommen, bijten of weg te willen schieten voor de keurmeester.

Omdat hij zo’n geweldige reu was hadden wij besloten om hem te houden en hem te gebruiken in onze fokkerij. Het resultaat was overweldigend. We besloten hem ook te houden omdat we op deze boerderij erg afgelegen wonen en het wel een veilig gevoel geeft om zo n hond rond te hebben lopen. Er is eenmaal geprobeerd brand te stichten op onze boerderij en de politie is erbij gehaald en die zagen waar de dader over de omheining was geklommen en zij vertelden mij: heeft u tussen al deze honden niet een hond lopen die u ‘s nachts los kunt laten zonder al te veel herrie voor de (heel ver weg wonende) buren? Dus Franko ging met een al even vriendelijk vriendinnetje ‘ nachts op patrouille. Er is nooit meer iets gebeurd. Uit dit nest van Utuighi x Ronny zijn zeer mooie honden geboren die ook op de shows hoge ogen gooiden.

Terwijl wij in Italië waren bij onze goede vriend Carlo Bartolini werd ons daar een teef aangeboden die hij teruggekregen had omdat zij zowat een heel huishouden gebeten had, behalve de kinderen, daar was ze dol op. We moesten even samen overleggen want mijn echtgenoot Bert studeerde toen nog dus we zaten niet zo riant in het geld maar we konden een betalingsregeling met hem treffen want hij had mij inmiddels goed leren kennen en wist dat hij zijn geld toch wel zou krijgen. Ik was op slag verliefd op deze teef genaamd Telma Del Gervasio. Toen ik haar gebit wilde bekijken was ik bijna mijn vingers kwijt. Telma meegenomen en 2 maanden ongelooflijk met haar moeten vechten. Mijn vader verklaarde mij voor gek want wie koopt er nu voor zoveel geld een teef die als je haar maar aan durfde te kijken je al bijna opvrat.
Mijn Bert steunde mij door dik en dun en 2 x in de week hondenclub in Duitsland met Gunther Maischer (die al heel veel riesen heeft afgericht doch ook een heilig respect voor haar had) met veel bloed, zweet en tranen leverde ons een kameraad voor het leven op. Het probleem met haar was gewoon dat ze het verschil tussen goed en kwaad niet meer zag. Haar eerste show onder de heer Wieldraaijer in Nederland verliep erg slecht want ook hij werd bijna gebeten. Na al deze trainingen in Duitsland en een erg harde hand thuis werd zij Nederlands, Internationaal, Luxemburgs Kampioen en tot twee keer toe TOPHOND VAN HET JAAR en voor ons een hele lieve vriendin die voor onze dcohter Sam door het vuur ging. Helaas hebben we uit Telma nooit pups kunnen krijgen, ze had een afwijking aan de baarmoeder maar haar halfbroer Ugo heeft dit weer voor haar goedgemaakt.

Ugo kwam bij ons omdat hij volgens onze vriend in Italië, Carlo te dominant was geworden voor het gezin thuis. De vrouw des huizes kon niks met hem aanvangen doch de man was zeer veel van huis dus het werd een drama, Ugo in een kenneltje. Een zeer grote reu, erg dominant, maar naar mijn inschatting een schat van een hond. Carlo meende dat ik ook hem wel in het gareel zou kunnen krijgen, na hetgeen ik met Telma voor elkaar had gekregen. En dat was ook zo, doch Ugo showde ik niet zoveel want als Bert er niet bij is, dan kon ik hem (met mijn rugprobleem) echt niet showen. Bert hield hem in het gareel tot het moment dat ik de ring in moest. Hij vererfde wel ongelooflijk goed want hij was de vader van Quercia (moeder is Jafrak the Last Laugh, genaamd Coco uit Engelse bloedlijnen) en hij heeft veel meer goede honden op de wereld gezet. Ik ben trots op hem. Quercia was onze trots, dat is het droombeeld van hoe een riesenschnauzer er uit moet zien, haar karakter was ook geweldig. Haar enige fout was het feit dat haar vacht wat zacht was en daar werd ze op de tentoonstellingen wel vaak op achteruit gezet. Ze had nek, iets wat de meeste schnauzers in Nederland absoluut niet hadden, ze had borst, geweldige hoekingen en een schitterend hoofd. Onze toenmalige goede vriend (wijlen) Cyriel de Meulenaer uit België (een man die op de gebied van schnauzers de top heeft gefokt) was kapot van haar, een wereldstuk en wij koesteren haar.

Samen met Coco kocht ik Jafrak Damon Hill, een zeer goede reu met kwaliteit die helaas door zijn eigenaar te weinig geshowd werd omdat de eigenaar niet zo goed tegen de mentaliteit van het showwereldje kon. Dat is een feit doch daar moet je ook doorheen kunnen kijken.

Van onze goede vriend Carlo Bartolini in Italië kregen we onze eerste ries met staart aangeboden, onze Xsara-N- del Gervasio. Ik mocht haar een maand (op zicht) houden want hij had haar al ingeschreven voor de wereldtentoonstelling in Milaan. Ik heb een maand lopen dubben of ik haar wel wilde houden want het was voor mij mijn eerste ries met een lange staart en het leek alsof ik een Labrador tussen mijn riesen had lopen. Carlo begreep niet waarom ik niet kon beslissen, ik pikte altijd direct de mooiste puppen uit een nest en nu kon ik over een volwassen hond van 1,5 jaar geen beslissing nemen. Hij heeft bij mij een beetje de beslissing er doorheen gewrongen. We vertrokken met haar en andere riesen naar de wereldtentoonstelling waar Xsara vice-wereldkampioen werd en hij heeft me ervan langs gegeven. Carlo was een meester in het showklaar maken van zijn honden en we verbleven na de wereldtentoonstelling een week bij hem waar ik alle kneepjes van het schnauzertrimmen kreeg voorgeschoteld. Ik heb ongelooflijk veel van hem geleerd ook op föhngebied.

Xsara was een prachtige teef met veel voorborst, en onderlijn goede hoekingen etc doch haar vacht was niet optimaal. Hoewel ik haar iedere dag op de tafel had staan werd haar vacht niet van topkwaliteit wat wel veel wrijving met keurmeesters opleverde want die keken dan als eerste weer niet naar de hond doch wel naar dat haar. Ik heb haar toch Nederlands Kampioen gekregen en er geweldige goede pups uitgekregen, in combinatie met reuen met goede harde vachten. Kijk maar naar o.a. Chippendale of Dutch Spirit (vader: Emir Franko of Dutch Spirit) en kamp. Jack of Dutch Spirit van Paul Waanders (vader kamp. Scapman’s Sundance).

Via een Servische fokker (Milan Jovanovic) kwam de toen wereldberoemde reu Multi Kampioen Adagio de Pichera in ons leven. Wat een beauty van een hond en wat een karakter, in een woord geweldig. Hij kwam op de leeftijd van 7 jaar in ons leven en die hond had al zowat over heel Europa gezworven en was bij veel handlers geweest dus hij had niet zo’n gemakkelijk karakter gekregen. Bovendien hadden we een taalprobleem, ik had een woordenlijstje met Servische commando’s meegekregen doch of ik gebruikte de juiste intonatie niet goed, of hij vertikte het gewoon om naar een Hollandse (vrouw) te luisteren, we hadden de eerste maanden altijd een communicatieprobleem.

Hij was zo ongelooflijk dominant naar andere riesen toe, zelfs de teven die probeerde hij nog te domineren dus onze start is niet zomaar van een leien dakje gegaan. Bert was het aanvankelijk niet eens met mij dat ik deze hond graag wilde houden en showen doch na een jaar was Adagio helemaal om en Bert ook. We hebben veel plezier aan elkaar mogen beleven en hij heeft altijd graag met ons heel Europa doorgereisd. Veel riesenschnauzerfokkers hebben Adagio als vader of voorvader in hun stamboom zitten en je pikt zijn type er precies uit. Adagio hebben we helaas in 2009 moeten laten inslapen maar hij was helemaal op het kon echt niet meer, eens zo’n stoere reu die zichzelf niet eens meer staande wist te houden.
Uit de combinatie Kampioen Gloris Moscow News x Kampioen Tino de Lordship’s werden helaas maar drie pups geboren maar wel van ongelooflijk goede kwaliteit. Met haar dochter Kampioen Olympic Gold of Dutch Spirit hadden we weer een zeer mooie en (ook felle) teef voor de toekomst waar we internationaal ook veel mee gewonnen hebben. Goldy was een hele lieve en intelligente teef voor onze eigen familie doch ze kent geen pardon met vreemden en dat gaf nog wel eens problemen op de show omdat ze zich niet door vreemden wilde laten aaien als ze in een kennel zat dus daar moesten we dan maar een bewaker bijzetten als ik met andere honden in de ring stond.